Onte tiven que entrar nunha igrexa. Por desgraza entrara nunha hai pouco por mor dun ano sen Óscar. Nesta ocasión, fun porque levo un ano sen o meu avó... Se e que entrei nunha racha... verdadeiramente fatal... Nunha variante do Ché Guevara (aínda que o meu avó non tiña nada que ver con el no apartado ideolóxico), meu avó sempre dicía: "Antes morrer traballando que postrado nunha cama"... E así foi... Era desas persoas que non deixaba as cousas para mañá, nin para despois, nin moito menos a medias. Acababa todo o que comezaba... E por culpa de querer arranxar un tellado, quedamos sen el... Aínda que inesperado e cruel para a familia e para el (xa que caeu ás dúas da tarde e aguantou ata as oito... é grande para todo), vexo que cumpriu o seu propósito. Traballou ata o último momento. Se tivera que elixir unha palabra para describir o meu avó sería PERSEVERENCIA.
Dentro da igrexa, coa miña avoa á esquerda e a miña irmá a dereita, na primeira fila, vía como nada máis nin nada menos que cinco curas estaban para da-la misa. Cando un sacerdote novo comezou coa frase: Estamos aquí para celebra-lo aniversario do falecemento de José Rozados... Eu comecei a lembrar tódolos bos momentos que pasaba co meu avó... Cando de pequeno me bañaba no río baixo a súa atenta mirada e sorriso, cando me levaba coa piragua dando un paseo polo Ulla, cando me daba clases de botánica, explicándome de que árbore se trataba e que froito daba, cando me levaba ó Celta e el contemplaba o partido cun semblante serio, tranquilo...
Ademais desas lembranzas puntuais, acordábame do que era un día con el. Chegabamos no coche e el inmediatamente saía, coas súas catiuscas (así se chamabamos nós), coa súa gorra de Hero, Bograo ou demais e o seu paociño entre dentes. A súa beira estaba Río, o seu segundo can, agarrado pola corda, toleando para vir onda nós. Estes recordos son máis recentes... Entrabamos na casa, logo de atar a Río, e falabamos de todo, lembro unha frase que a min facíame graza: "os gobernos de dereita están para reunir cartos e os de esquerda para malgastalos" e ese recordo uníuselle o do 96, cando onda as eleccións pregunteille a quen votara e dixo: "O Aznar"... Eu respondinlle: "No abuelo no, tienes que votar a Felipe" Non me preguntedes porqué, pero de pequeno era felipista... a saber porqué...
Alá sobre as sete da tarde, a min entrábame a fame, e o meu avó decatábase e dicíame: "Queres merendar?" Eu asentía coa cabeza... El xa sabía de sobra o que me gustaba: eses bocadillos que facía con queixo e pan, que quentaba na tixola, e con moito agarimo e precisión aplastaba coa tapa dunha pequena pota que tiña o seu carón. Miña irmá, sempre foi ben tímida e recatada, e mirábame mal se aceitaba, pedía ou comía aqueles bocadillos... Nunca quere aceitar cousas dos demais... Se é dalgún maleante enténdoo, pero do teu avó... En fin...
Desconetei un momento deses recordos e escoitei o cura dicir: "... coma ás veces cando estamos a falar polo móbil e non recibimos o que nos escoita... A nós ás veces pásanos o mesmo con Deus..." Despois dun alarde propagandístico da Igrexa de aproximadamente vinte minutos, o cura dignouse a da-la Santa Misa, nunca millor dito...
Despois de estar alí ben posicionado durante media hora, na que ían, viñan e volvían os recordos do meu avó: o sorriso cando o Celta lle gañou un a cero ó Barcelona, os seus paseos dun lado a outro coas mans nos petos, revolvendo sempre todo o que tiña no seu interior, as súas frases pausadas e ben estruturadas cando me estaba a explicar algo, as súas liortas con Río cando este non lle facía caso... Rematou a misa, despois de ter que erguer e sentar a miña irmá para que seguira o protocolo da misa, ó que cada vez lle vou pillando máis e máis o tranganillo. Cando o cura dixo: "Dádevos fraternalmente á man", unha moza a miña dereita díxome: "A paz sexa contigo", aínda que iso descobríno logo de que mo dixera. Eu respostei todo serio: "Grazas"...
Ó marchar, decateime de que levaba unha camiseta de Caramuxo que pon: Mexan por nós e temos que dicir que chove... E eu pensando: "Aínda por riba veño provocando"... Vin os cinco curas e pregunteille o meu pai: "Haille que pagar ós cinco curas?" El fixo un xesto de que me calase acompañado dunha risa leve e saímos da igrexa. Logo de máis dunha hora despedíndonos dos familiares que asistiron, ós que, por desgraza, sempre vemos nesta clase de acontecementos, volvín para Pontevedra, co meu avó na cabeza e cunha das últimas frases do meu tío Luis, irmán do meu avó, que lle dixo ó meu pai: "Saíuche un fillo seguidor de Castelao..."
Edward D. Wood Jr... Máis coñecido coma Ed Wood, foi un director de cine do máis peculiar e apaixoado. Quizais non tiña os medios, o equipo, os actores, as millores técnicas, pero a súa ilusión superaba con creces o seu talento. Era capaz de realizar máis de trinta esceas nunha soa noite. Dicir corten sen pestanexar quedara como quedara ó final, para el o importante era acaba-la película canto antes... 
María de las Mercedes López Yáñez... Ese era o seu nome... Pero todo o mundo lle dicía: "Bo día Marita"... Era unha desas persoas que todo o mundo coñecía, e desas persoas que merece a pena coñecer. Sobre todo, se tes a sorte de que che toque como avóa. Que che coide, che eduque, che maleduque, che rife... Eu era o seu ESCACHAPEDRIÑAS...
